Zamirišu ljiljani

Zamirišu ljiljani na one davne zvjezdane noći i nebo okupano mjesečinom
kad se “vidilo ko po danu”.
Na dane kad “zvizdan” je pek’o,
zamirišu na sjećanja
na djetinjstvo, bose noge, snene djetinje oči, osmjehe, radosti i uzbuđenje
na hod, na put kad se išlo Sv. Anti u pohode
Zamirišu ljiljani i na one torbe što je mater spremila i u njima najslađe hrane
Što i sad miriše na ljiljane
Na Antuna miriše i još
i više na one pjesme i molitve što su pjevane i nikom nije na pamet palo da se odmori, da stane…
valjalo je prije sunca stići
Svaki put lipanj zamiriše na ljiljane, kao i onaj davni juni
Nanese miris slobode zajedništvom što se kuje
a najviše zamiriše na krilo materino,
na onaj bijeli “košuljak”
na ruke, maramu na glavi,
na kovanice koje je čuvala da ubaci “u kruh Sv. Ante”.
Neobično zamiriše i na staru “nenu”, što je uvijek slala pozdrave Sv. Anti.
I na Križevac i Crnicu zamiriše isto kao i prije i više… Puno više…
Zamiriše na “zavit”,
na znoj, smijeh, krv i suze i na pripadanje
Zamiriše na Domovinu,
vjeru,
na obećanje
Kad zamirišu ljiljani
kad procvjetaju punim sjajem
vrate se sjećanja na davne običaje
vrati se iz djetinjstva Sv. Ante…
Zamiriše na ljiljane…
Zamiriše na izgubljeno i pronađeno
Na Ljubav zamiriše